De recensenten van Theatermaggezien.net hebben eerst elk afzonderlijk een top-12 ingeleverd en daaruit is dan een gemeenschappelijke lijst gedistilleerd. De voorstellingen staan in willekeurige volgorde.
Je vindt de 12 van 2009 hier.
Recensie over Belga van Rachida Lamrabet en ’t Arsenaal
Met haar eerste theatertekst Belga, schrijft auteur Rachida Lamrabet een verhaal over de kloof tussen twee culturen en de bruggen die individuen daartussen proberen te bouwen.
Mourade Zeguendi speelt een Marokkaanse man die in de jaren zestig naar België komt in de hoop hier met hard werken zijn fortuin te maken. Hij ontmoet een jonge blonde vrouw (Lotte Heijtenis), de dochter van de tomatenboer bij wie hij werkt. De twee worden verliefd, maar hebben de maatschappij niet aan hun kant. Hij voelt de druk van het thuisfront en trouwt uiteindelijk met een Marokkaanse vrouw. Ook zij voelt aan dat het bij haar omgeving moeilijk zou vallen als ze hem als de man van haar dromen voor zou stellen. De liefde laat zich echter niet zomaar iets voorschrijven. Zijn leven lang blijft de relatie in het geheim voortduren. Belga verweeft het verhaal van drie personages. Behalve het geheime koppel speelt ook de zoon van de man een belangrijke rol. Anders dan zijn vader, die het avontuur en de werkgelegenheid opzocht in een nieuw land, is hij werkloos in een land waar hij zich evenmin volledig thuis voelt als in het land waar zijn ouders geboren zijn. Na de dood van zijn vader probeert hij diens keuzes te begrijpen.
Blogpost over An Anthology of Optimism van Pieter De Buysser en Jacob Wren
Gisteravond heb ik de (voorlopig?) laatste Belgische opvoering van An Anthology of Optimism gezien in Monty. Filosoof-theatermaker Pieter De Buysser (BE) en theatermaker Jacob Wren (CA) kondigen hun lecture-performance aan als ‘an ongoing process of research into how optimism actually functions’. En dat is meteen de nagel op de kop. Ze pretenderen allerminst dat ze pasklare oplossingen uit hun onderzoek hebben gedistilleerd. Het onderzoek is opgestart. Kritisch optimisme (als waardevol alternatief voor het naïeve optimisme dat te weinig rekening houdt met feiten en gespeend lijkt van realiteitszin) bestaat. Daarvan zijn de makers overtuigd. Maar in de poel van pessimisme, waar de huidige kapitalistische maatschappij ons in onderdompelt, weet het zich slechts voetje voor voetje een plek te veroveren.
Bij het begin van hun werkproces, nu alweer een drietal jaar geleden, stuurden ze een honderdtal personen een brief. Het ging om kunstenaars, politici, schrijvers, denkers, wetenschappers, zakenmensen en dergelijke. ‘The purpose of this letter is to request a proposal from you. We would very much appreciate it if your proposal reflected a consequent, considered and personal contribution to the question of what optimism might mean in the twenty-first century. This proposal can be absolutely anything: a photograph, a piece of music, an object, a short text, a drawing or painting, a film or video, or perhaps something we haven’t even thought of yet.’ Opvallend veel kunstenaars reageerden, maar ook bijvoorbeeld Guy Verhofstadt, Yves Desmet en investeerder Michael Kraland kropen in de pen. Die reacties gebruiken De Buysser en Wren als basis om hun eigen denkproces op voort te bouwen. Op die manier nemen de makers hun publiek mee op een zoektocht naar kritisch gestaafde hoop. Ze stellen vragen, aan elkaar, aan ons, maar vooral ook aan zichzelf. En dat doen ze op een intelligente, luchtige en bescheiden manier. Ze leggen het publiek niets op. Ze doen het alleen op hun beurt een voorstel, waarmee het al dan niet akkoord kan gaan. Met dat voorstel in het achterhoofd gaat elke aanwezige nadien weer naar huis. Zo zet het onderzoek zich stap voor stap voort en wint het kritisch optimisme misschien ook langzaam maar zeker terrein. Een boeiend denkexperiment waar ik met plezier deel van heb uitgemaakt.
De website www.anthologyofoptimism.com is een blijvend instrument dat het denkproces rond het onderzoek begeleidt.
Recensie over Woeste hoogten, rusteloze zielen van Artemis en Antigone
Wat Wuthering Heights tot een ultieme klassieker maakt, is de verwoestende passie tussen Heathcliff en Catherine, die vooral tussen de regels raast. Wat het tot een boek maakt dat je kunt lezen en blijven lezen, is dat je blik op de hoofdpersonages evolueert naargelang je eigen leven vordert. Het is geen sinecure om zoiets geloofwaardig en aangepast aan een (jong) eenentwintigste-eeuws publiek op de planken te brengen. Theater Artemis uit Den Bosch (in coproductie met het Kortrijkse Theater Antigone) slaagt er over de hele lijn in. Woeste hoogten, rusteloze zielen is een indrukwekkende, wilde voorstelling, waarin de sterke, fysieke acteerprestaties van de hoofdrolspelers de innerlijke wereld van de personages uitmuntend uit de verf doen komen.
Op de expo Etalage in het AZ Sint-Jan in Brugge (i.s.m. Musea Brugge) zijn in november drie werken gestolen uit de reeks Videostills van Jelle Van Hulle.
De kunstenaar beseft dat de kans klein is, maar hoopt toch dat hij de werken nog terug zal zien. ‘Hoewel ze verzekerd zijn, vind ik het heel jammer, omdat er twee werken bijzitten die ik persoonlijk heel goed vind. Verder gaat het vooral over het principe uiteraard.’
“Axelle”
Mixed media op Canvas
400×400 mm
“Koffiedame”
Selectie “Arnoevoo 2008”
Published in “Isel Magazine,dec. 2008”
Printed videostill op Canvas
400×400 mm
“I know how to quit you”
Mixed Media op Canvas
400×300 mm
Jury vindt dat iedereen Hitler is dood zou moeten lezen
Gisteravond (30 november 2009) heeft de Taalunie haar jaarlijkse Toneelschrijfprijs uitgereikt aan Stijn Devillé (Braakland/ZheBilding) voor zijn stuk Hitler is dood. De concurrentie was niet min. Ook Peter de Graef was immers genomineerd met zijn monoloog Zoals de dingen gaan. Derde kanshebber was The Broken Circle Breakdown van Johan Heldenbergh en Mieke Dobbels. Drie sterke teksten waarvan drie sterke voorstellingen zijn gemaakt. Niettemin vind ik Hitler is dood een verdiende winnaar. Ik sluit me dan ook volledig aan bij de uitspraken van de jury:
‘Het is knap hoe Stijn Devillé op basis van, getuige de verantwoording, intensief bronnenonderzoek een helder en toegankelijk stuk heeft weten te schrijven, dat historisch inzicht geeft in een van de belangrijkste processen van de 20e eeuw en vraagtekens zet bij het zwart-wit denken in winnaars en verliezers, goeden en slechten, bokken en schapen. Het verlangen om te beschuldigen, om iemand te straffen is vaak sterker dan het belang van een eerlijke rechtsgang. In dit geval is de zaak bovendien te groot om als mens te bevatten. Aan de hand van een concrete historische gebeurtenis worden vraagtekens gezet bij de algemene menselijke mogelijkheid om het goede te doen in moeilijke omstandigheden. Zo maakt het stuk de misstappen van mensen in bijvoorbeeld crisis- en oorlogssituaties voorstelbaar. Hitler is dood bevat slimme omkeringen en scherpe inzichten. Vooral de rol van Hermann Goering verrast in dit opzicht. Hij hoopt in zijn verdediging niet in op medelijden en medemenselijkheid, maar zet in schaamteloos anachronisme de rol van andere landen af tegen de fouten van de nazi’s. Op deze intelligente manier zet het stuk de mening van de hedendaagse lezer op scherp aangaande schuldkwesties. Hoe durven de VS bijvoorbeeld te oordelen over de omgang met krijgsgevangenen als zij zelf Guantanamo Bay geopend hebben? Hoe kan Nederland uitspraken doen over schendingen van mensenrechten als het zelf nog steeds eufemistisch spreekt over ‘politionele acties in Indonesië’? We zouden willen dat iedereen met enige macht dit stuk leest, of beter nog, dat iedereen dit stuk leest. Je struikelt over je eigen vooroordelen, verslikt je in je neiging om je morele gelijk te waarborgen, omdat ‘jij zoiets nooit zou doen’ en ‘jou zoiets nooit zou overkomen’. Hitler is dood is boeiend van begin tot eind, schurend, spannend, zelfs ondanks het feit dat de afloop gekend is. Het is sterk van opbouw, helder en gecondenseerd van taal. Het is noodzakelijk theater dat ons geïmponeerd en geraakt heeft.’
De jury bestond dit jaar uit:
* Cecile Brommer (dramaturg en redacteur)
* Chris Thys (actrice)
* Erik Whien (regisseur)
* Steven Peters (secretaris)
Lees meer op de site van de Taalunie
Een filmpje op YouTube is nooit hetzelfde als een theatervoorstelling, maar laat je er in dit geval gerust door overtuigen om naar de voorstelling te gaan kijken. Ze loopt nog.
