Het theaterseizoen is officieel voorbij. De festivals zijn begonnen. Tijd voor een korte terugblik, zou ik zo denken. Ik heb ze even geteld, de voorstellingen die ik het afgelopen seizoen heb gezien. Als ik me nergens vergist heb (met mij en cijfers weet je immers maar nooit) kom ik bij het ronde getal van tachtig voorstellingen. Niet heel slecht voor iemand die maar deeltijds recensent is, misschien. Maar het kon meer, want ik heb ook zeer veel niet gezien (vooral in de eerste helft van het seizoen heb ik het blijkbaar wat laten afweten). Van sommige voorstellingen vind ik dat bijzonder jammer. En ik ben aan een inhaalmanoeuvre bezig. Dat beloof ik plechtig aan mezelf.
Het is best ook een turbulent theaterseizoen geweest, met allerhande discussies over de toekomst van de kunstkritiek en de ingehouden projectsubsidies als hoofdbrokken. Met gerommel in de gelederen van de kunstenaars én die van de critici zou het best een spannend volgend seizoen kunnen worden.
In afwachting hou ik het hier simpel. Een lijstje. Met daarin de voorstellingen die me het laatste jaar het meest zijn bevallen en bijgebleven. Ik wil er geen top-zoveel van maken, dus ik geef ze je gewoon mee in de volgorde waarin ik ze heb gezien.
– Fobbit (Jeroen Vander Ven en Thomas Bellinck)
“In een mijnenveld van colablikjes sluipt acteur Jeroen Vander Ven van het ene potentiële gevaar naar het volgende reële risico. Hij beweegt traag, al zijn zintuigen zijn alert, zijn wapen staat op scherp, hij ademt zwaar door het gasmasker op zijn gezicht. (… Fobbit is) een sterke, fragmentarisch opgebouwde monoloog over de beweegredenen en frustraties van een soldaat op missie in Afghanistan.” Meer
Wordt ongetwijfeld nog hernomen.
– The Broken Circle Breakdown featuring the Cover-Ups of Alabama (Johan Heldenbergh en Mieke Dobbels/Compagnie Cecilia)
“In het ritme van bluegrass en country brengen Mieke Dobbels, Johan Heldenbergh en hun groep, The Cover-Ups of Alabama, (Nils De Caster, Pol Depoorter, Patrick Riguelle en Mario Vermandel) een stuk over verlies en rouwen, over liefde en woede, geloof en ongeloof, hoop en wanhoop.” Meer
Mag op de valreep in het lijstje. Stond vorig jaar op het Theaterfestival. Wordt binnenkort in een film gegoten.
– Woeste hoogten, rusteloze zielen (Artemis/Antigone)
“Woeste hoogten, rusteloze zielen is een indrukwekkende, wilde voorstelling, waarin de sterke, fysieke acteerprestaties van de hoofdrolspelers de innerlijke wereld van de personages uitmuntend uit de verf doen komen.” Meer
Dit jaar geselecteerd voor het Nederlandse theaterfestival. Dus in elk geval nog te zien in september in Amsterdam. Ik hoop op hernemingen.
– Julius Caesar (Peter Verhelst/NTGent)
“Macht, eenzaamheid, discipline, waan en waanzin. En de relatie tussen die begrippen. Het komt allemaal aan bod in Verhelsts poëtische, bezwerende tekst. Van begin tot eind hang je aan de lippen van de Romeinse dictator, terwijl je al dan niet de onderliggende betekenis van zijn woorden tot je laat doordringen. Bovenal gaat deze voorstelling immers over de kracht van de retorica. Een wapen dat elke machthebber tot het zijne maakt.” Meer
– Phantasmapolis (Abattoir fermé)
“Het gezelschap neemt zijn publiek mee in een akelige, zwarte wereld die ruikt naar wierook en waanzin. Hoop en onschuld zijn er ver te zoeken, maar humor rijmt er feilloos met dood en ontbinding.” Meer
– Macbeth (Zuidpool)
Shakespeare, Pawlowski en Zuidpool in een opwindende ménage à trois.
Ines Minten 