Voor het vierde artikel in de reeks vrijwilligerswerk trokken fotograaf Filip Claessens en ik naar de Ipsvoordestraat, op de grens tussen de gemeenten Grimbergen en Kapelle-op-den-Bos. We hebben er afspraak met Daniël Smets, één van de vrijwilligers die er al jaren amfibieën overzet. Hij toont vandaag hoe je dat doet aan een enthousiast klasje van een plaatselijke lagere school.
Een fragment:
Elk voorjaar na hun winterslaap gaan kikkers, padden en salamanders terug naar de poel waar ze geboren zijn om zich op hun beurt voort te planten. Tijdens die trek sneuvelen bedroevend veel dieren. Daniel Smets: ‘Je hoeft niet eens met je wiel over een kikker te rijden om hem te doden. Zodra je meer dan 30 kilometer per uur rijdt, zuigt de snelheid het dier van de grond en smakt het te pletter.’
In de verte horen we opgewonden gejoel naderen. De verwachtingen van de kinderen zijn hoog gespannen. Ze zwaaien met kaartjes die ze onderweg verzameld hebben. Daarop staan voorwerpen zoals een emmer, een terrarium, een stokje. ‘Weten jullie waarvoor het stokje in de emmer dient?’ Enkele kinderen suggereren iets.
‘Om ze eruit te halen?’
‘Zo verdrinken ze niet’, legt Daniel uit. ‘Ze kunnen erop kruipen als er te veel regen in de emmer valt.’ De eerste emmer blijkt leeg en daardoor klinkt het gejuich extra blij als in de volgende een pad en een paar kikkers blijken te zitten. De durvers mogen er eentje uitnemen. ‘Hij voelt glibberig en raar’, zegt een meisje met een twijfelend lachje.
Kikkerprinses
‘Wie wil de kikker een kusje geven?’, vraagt Wim. ‘Ik’, antwoordt een jongen stoer. ‘Dan verandert hij misschien in een prinses!’
Verschenen in RandKrant, mei 2011. De versie in de krant kan afwijken van deze.
Ines Minten 