6 november 2012. Of de verkiezingen in de VS vandaag historisch worden, valt af te wachten. Wereldwijd zitten journalisten aan hun computers, smartphones en andere schermen gekluisterd. Ze poetsen hun microfoons en pennen een laatste keer op en jagen vol gezonde spanning op het recentste verkiezingsnieuws. Een van die journalisten is Steven De Foer, buitenlandreporter bij de krant De Standaard. Ik interviewde hem voor het novembernummer van RandKrant. Hierbij een fragment waarin hij praat over zijn job en de verkiezingen.
“Steven De Foer voelt zich reporter in hart en nieren. Hij trekt graag een aantal dagen naar één of ander buitenland om weer terug te komen met een uitgebreid verhaal. ‘Dat pas bij mijn temperament’, zegt hij. ‘Zo wees niets er vorig jaar op dat ik naar Japan zou reizen. Maar een jaar na Fukushima wou de krant een grote reportage over de toenmalige toestand en ik ben er achteraan gegaan. Dat soort dingen vind ik spannend en leuk. Noem me een ver land en mijn ogen beginnen te glinsteren – behalve als er oorlog is. Op zich zou oorlogsverslaggeving me erg boeien, maar ik heb er geen zin in om voortdurend met angst te zitten. Voor een deel is dat persoonlijke angst, ik doe daar niet macho over. Maar ik heb een vrouw en drie kinderen, dus als er iets gebeurt, gok ik niet alleen met mijn eigen leven. Ik veroordeel journalisten die het wel doen geenszins, maar zelf zou ik zo’n keuze nooit maken.’
Nee, dan liever de VS. De Obama vs. Romney-koorts. De swing states, het relatief kleine aantal onbesliste kiezers dat de uiteindelijke doorslag zal geven. ‘De Amerikaanse verkiezingen zijn de jongste 20 jaar elke keer spannend geweest. Dat komt omdat de polarisatie er zo is toegenomen. De democraten zijn nu gemiddeld progressiever en de republikeinen conservatiever. In de jaren 40 en 50 had je er nog veel meer mensen die wel voor de ene partij stemden, maar evengoed aansluiting vonden bij de andere. Doordat je nu veel duidelijkere blokken hebt, is het reservoir swing voters – dus onbesliste kiezers – veel kleiner geworden. Naar schatting gaat het maar om 6 à 7 % van de bevolking. Met als gevolg dat de kandidaten erg moeten trekken aan die kleine groep kiezers. Obama staat ook voor het probleem dat het tomeloze enthousiasme van zijn achterban in 2008 nu behoorlijk geslonken is. Veel mensen zijn teleurgesteld. Daardoor is een sterke mobilisatie cruciaal. De VS kennen geen stemplicht, dus je hebt er niks aan mensen die wel voor je zouden willen stemmen, maar het niet de moeite vinden om daarvoor naar het stemhok te trekken. Die teleurstelling kan hem dus nog parten spelen. Romney, aan de andere kant, is een conservatief politicus, maar hij hoort niet tot het grote blok van oerconservatieven die elke dollar belasting regelrechte diefstal vinden, of, aan ethische kant, die de evolutietheorie afzweren. Hij heeft die kiezers echter wel nodig om de overwinning te behalen. Dat is trouwens de reden waarom hij Paul Ryan als running mate heeft gekozen, wél een oerconservatieveling. Met Ryan riskeert Romney aan de andere kant toch weer in de kaarten van de democraten te zullen spelen. Tegen de twijfelaars kunnen zij zeggen: als je Romney al rechts vond, heb je dan al eens naar zijn running mate gekeken?!’ Het wordt dus nagelbijten op 6 november. En Steven De Foer zal er met zijn neus bovenop zitten.”
Lees het volledige artikel in RandKrant november.
Ines Minten 