Juweelontwerp? Geneeskunde? Nog wat anders? Toen ze 18 was, twijfelde Nedda El-Asmar over enkele heel verschillende studierichtingen. Intussen is ze een gevierd designer-zilversmid met ontwerpen op haar naam voor uiteenlopende bedrijven als Hermès, Eternum, Robbe & Berking en Villeroy & Boch. Ze is nog altijd tevreden over de keuze die ze als tiener maakte. “Hoewel ik ook best graag dokter had willen zijn”, zegt ze.
“Ik heb eerst in Antwerpen en daarna in Londen gestudeerd. In Londen heb ik begrepen dat je niet enkel unieke stukken moet creëren, maar ook kleine producties kunt maken of voor bedrijven kunt werken. Wie koopt er ook een pièce unique van een beginnende zilversmid? Je hebt er weken aan gewerkt, het kost heel veel geld, je hebt nog geen naam opgebouwd… Ik heb dan het geluk gehad om vrij snel voor Puiforcat en Hermès te kunnen ontwerpen en die bal is blijven rollen.”
Hoe heb je hem aan het rollen gekregen?
“Ik ben meer dan 20 jaar geleden afgestudeerd en toen gingen de dingen heel anders dan nu. Internet hadden we bijvoorbeeld nog niet. Ik ben dus bij een vriendin in Parijs gaan logeren, heb alle telefoonnummers die ik nodig had in het telefoonboek opgezocht en ben met een grote zak vol munten naar een telefooncel getrokken. Ik belde alle mogelijke interessante bedrijven op om te vragen of ik mijn portfolio mocht komen tonen. Nadien liet ik dan dia’s achter en hoopte ik dat er een opdracht uit zou volgen. Het is een heel andere manier van werken dan tegenwoordig.
Wat uiteraard wel nog altijd hetzelfde is, is dat je zelf op zoek moet naar opdrachtgevers. Als je blijft zitten wachten tot ze naar jou toe komen, zal er niet veel gebeuren. Hoewel er nu wel bedrijven zijn die ons weten te vinden, doen we nog altijd prospectie. Je moet je blijven profileren, tonen wie je bent en wat je doet. Dat houdt nooit op.”
Zijn uit die eerste belronde ook effectief opdrachten voortgekomen?
“Ja, maar de opdrachten komen in het begin mondjesmaat. Daarvan kun je natuurlijk niet meteen leven. Om mijn brood te verdienen, heb ik dus een aantal jaren in de alarmcentrale van EuroCross gewerkt. Ik zeg tegen mijn studenten ook altijd dat ze zichzelf tien jaar moeten gunnen om een volwaardig inkomen uit hun ontwerpen te kunnen putten. Er zijn uiteraard uitzonderingen, maar voor veel ontwerpers gaat het heel traag in het begin. En daarna schommelt het vaak nog. Ik heb het bijvoorbeeld in 2002-2003 heel moeilijk gehad. In de nasleep van 9/11 raakte de economie in het slop en zat ik opeens zonder opdrachten. Ik stond op het punt om elders werk te gaan zoeken, toen er plots toch een grote opdracht binnen liep die me financieel heeft voortgeholpen tot alles weer begon te draaien.”
Lees het hele artikel: www.kunstenloket.be
Ines Minten 