De Standaard noemt It’s My Party, het debuut van Nele Needs a Holiday, “een van de geestigste, bitterzoetste albums in jaren”. En lo and behold: ik interviewde leading lady Nele Van den Broeck voor het recentste nummer van RandKrant.
Een fragment.
In het prille begin bestond de band alleen uit Nele Van den Broeck, haar ukelele en haar piano. “Ik trad op in onooglijke cafés en ik schreef liedjes met heel eenvoudige arrangementen”, vertelt ze. “In de loop van de jaren zijn er almaar meer groepsleden bijgekomen. In onze grootste bezetting staan we nu met 7 meisjes op het podium – heel cool! Dat we een pure meisjesgroep zijn, is historisch gegroeid. Maar nu wil ik het ook absoluut zo houden. Er is namelijk nog wat werk aan het muzikantenbestand. Er zijn nog veel te weinig meisjes die drum of basgitaar spelen. Traditioneel worden die nog altijd gezien als jongensinstrumenten en dat vind ik spijtig. Er bestaan nog te veel vooroordelen in de muziek. En trouwens”, voegt ze er grappend aan toe, “als ik met een mannelijke band zou werken, werd ik toch maar op al die muzikanten verliefd en dat is ook ellende gegarandeerd.”
It’s My Party is een zonnige plaat. “Zonder daarom wereldmuziek te zijn, heeft ze iets heel exotisch en vrolijks over zich gekregen. En die muzikale sfeer staat dan in contrast met mijn teksten, die ironisch zijn en de falende kant van het leven aanhalen. Noem het geheel dus maar vrolijke tristesse.”
Maatschappij van stoefen
Alledaagse tragedie verpakt in vrolijke noten, dat is het handelsmerk van Nele Needs a Holiday. “Ik kies niet bewust voor dat evenwicht. Als ik teksten schrijf, is het alsof ze in mijn hoofd komen gevallen, als een geschenk van elders. Noem het met een groot woord de muze. Of noem het mijn rechter hersenhelft”, lacht ze. “Maar meestal komen de liedjes vlotter als er in mijn leven dingen gebeuren waar ik niet zo best mee om kan. Op zulke momenten ligt de inspiratie voor het grijpen en moet ik er vooral voor zorgen dat ik mijn ideeën opschrijf voor ik ze vergeet. Zo kom ik aan mijn soort teksten. Ik ben nu al jaren bezig aan een liefdesliedje dat niet cynisch is en ik raak maar niet verder dan de eerste strofe.”
Toch is het allerminst haar bedoeling om haar publiek depressief naar huis te sturen. Daarom zoekt ze in haar thema’s altijd een relativerend element. “Vanaf mijn eerste optreden merkte ik dat de mensen daar vaak om moesten lachen. En dat vond ik wel iets. Ik schrijf over dingen die we allemaal wel eens meemaken, belicht ze op een andere manier en zet er een vrolijke melodie onder. Zo maak je de werkelijkheid draaglijk of kun je de kleine tragedies van elke dag beter relativeren. We leven ook in zo’n stoef-maatschappij. Zeker nu met de sociale media. Iedereen is bezig met zijn imago – ik ook hè: ik zet ook alleen maar foto’s online waar ik goed op sta. Als ik me slecht voel, zwijg ik daar in alle talen over en als het fantastisch goed gaat, smijt ik het ogenblikkelijk op Facebook. En iedereen doet het zo. Op de duur krijg je daarvan het gevoel dat jij de enige bent die soms een puinhoop van zichzelf maakt. Door net daarover te zingen, kelder ik het taboe dat er hangt over verdriet of het even niet meer weten. En zo hoop ik troost te bieden. Voilà.”
Brein
Nele Van den Broeck noemt zichzelf een kind van 12 instrumenten en 13 ongelukken. “Ik heb als kind elk mogelijk instrument uitgeprobeerd en niks kon echt mijn aandacht vasthouden. Ik zat in de jazzafdeling van de academie van Grimbergen en naar de theorielessen ben ik altijd blijven gaan. Daar heb ik bijvoorbeeld heel goed geleerd hoe akkoorden in elkaar zitten en als je dat onder de knie hebt, kun je op elk instrument op zijn minst een beetje je weg vinden. Zo heb ik mezelf dan uiteindelijk wat piano en ukelele leren spelen. Mijn instrument heet dus eigenlijk brein.”
Haar eerste liedjes schreef ze een kleine 10 jaar geleden, toen ze 20 was. “In die periode ging het echt niet goed met mij. In mijn derde jaar theater werd ik van het Rits gegooid. Ik zat in een rockband en werd daar ook uitgegooid. Op de koop toe raakte het uit met mijn lief. Toen zijn die liedjes beginnen borrelen.”
Ines Minten 