Begin 2016 duikt Erik de Jong alias Spinvis de studio in om een nieuwe plaat op te nemen. Deze maand krijg je nog welgeteld één kans om hem aan het werk te zien met het lichtgevoelige muziekprogramma Oogcontact van de eenzaamste soort: op 17 december in CC Westrand, Dilbeek.
Verhaal zonder woorden
De bezetting is klein, de sfeer intiem. De liedjes werden uitgekleed tot op het bot en noot voor noot weer uitgedost voor het theaterpodium. Erik de Jong en Saartje Van Camp bedienen met zijn tweeën een batterij instrumenten, elektronica én het licht. ‘Met schaduw en licht maken we een hele wereld.’
‘Hiervóór hebben Saartje en ik een opera gemaakt met dans en koor, met veel mensen en grote budgetten. Dat was fijn om te doen, en er komen nog zulke megaprojecten, maar nu wilden we eerst even iets kleins maken, alleen met ons tweeën’, vertelt De Jong. ‘Al snel dachten we: we maken de muziek en de teksten zelf, laten we dan ook maar het licht in eigen handen nemen.’ Op het podium staan allerlei verschillende soorten lampen. Terwijl ze spelen, bedienen de muzikanten die zelf. Zo wordt het licht een instrument op zich. ‘Doorgaans is het publiek zich nauwelijks bewust van de werking van het licht’, vertelt hij. ‘Het lijkt allemaal automatisch te gaan. In deze show zie je twee mensen met lampen aan de gang. Dat vind ik altijd erg mooi om te zien: iemand die gewoon iets aan het doen is. En door wat we met het licht doen, tonen we het publiek hoe je de ander daarmee in de kijker kunt zetten of net helemaal kunt uitwissen. Het licht vertelt een verhaal zonder woorden.’
Saartje Van Camp: ‘We doen echt alles zelf op het podium. We zijn maar met zijn tweeën, dus we kunnen ook elk maar één instrument tegelijk bespelen. Daarom gebruiken we allerlei loops die we live op het podium opnemen en weer afspelen. Je ziet alles gebeuren: je bent er als toeschouwer echt helemaal bij.’
De Jong: ‘En je ziet ons vooral ook proberen, want als er eens iets misgaat, merk je dat ook meteen. Je bent dus voor één keer ooggetuige van een muzikaal laboratorium dat meestal gesloten blijft.’
Troost door herkenning
De titel van de theatershow is een zinnetje uit een nummer van Spinvis’ vorige album. ‘Die regel is een eigen leven gaan leiden’, vertelt hij. ‘Voor oogcontact heb je twee mensen nodig, en licht. Het veronderstelt contact: je moet iemand kennen of herkennen. Bij oogcontact van de eenzaamste soort herken je vooral elkaars eenzaamheid. Je kunt die eenzaamheid misschien niet opheffen, maar het herkennen op zich biedt een zekere troost. Dat is de leidende idee van de voorstelling geworden.’ Meer dan een vaststaand verhaal, draagt de voorstelling een levensgevoel uit, waarin vertrouwen tussen artiesten en publiek bovengemiddeld belangrijk is. ‘Ga maar zitten en vertrouw maar op wat we doen’, zegt De Jong. ‘Dat is het startpunt. Van daaruit nemen we het publiek mee in onze wereld.’
Ines Minten 