Net terug van de uitreiking van de Prijs Jonge Belgische Schilderkunst in Bozar. De uitreiking van de vier prijzen verliep wat rommelig, onder andere met een voorzitter die even vaak naast als in de microfoon sprak, maar de tentoonstelling is absoluut de moeite waard. Ze toont de nieuwe creaties van de zeven genomineerden van de Prijs: Nico Dockx, Jeroen Hollander, Robert Kot, Lara Mennes, Caroline Pekle, Els Vermang en Leon Vranken.
Leon Vranken kreeg de prijs van het Paleis voor Schone Kunsten. Vranken is een gulle kunstenaar. Hij geeft graag aan zijn publiek – liefst ook een verrassing. Maar dan wel eentje die niet alleen een glimlach, maar ook een tikje verwarring en onzekerheid met zich meebrengt. Dat toonde hij enkele maanden geleden al bij Galerie Stella Lohaus in Antwerpen, waar de bezoeker via een smalle gang de installatie binnen kwam, zoekend naar de schuifdeur die een railsysteem en daarmee de hele installatie in beweging bracht. In Bozar staat de bezoeker ook even te aarzelen voor hij de wereld van Vranken écht binnen kan. Die wereld bouwt hij voornamelijk op uit hout. ‘Functionele voorwerpen nemen een esthetisch karakter aan; de sculpturen zijn gebouwd uit verschillende intersecties die op elkaar inspelen en tegelijk de aard van hun vorm en functie trachten te bepalen. De kunstenaar wijst op de beperkingen van materiële objecten zoals een sokkel, of verschillende samengestelde vormen in de context van een museale ruimte. Hij wil hiermee ook de inherente grenzen van het medium ‘beeldhouwkunst’ aanhalen.’
Jeroen Hollander kreeg de ING-prijs voor zijn fictieve stadsplannen en communicatienetwerken. ‘Pretentieloos en in een haast obsessionele wil om netwerken en denkbeeldige werelden te scheppen, tekent hij steeds opnieuw en uiterst nauwkeurig door elkaar lopende kleuren. Hij zoekt vooral inspiratie bij wegenkaarten en de plattegronden voor het openbaar vervoer.’ Ingewikkelde materialen zijn niets voor Jeroen Hollander. Hij tekent zijn kaarten meestal met potlood of stift op A4-papier. Vroeger zelfs op de achterkant van reeds gebruikte bladen.
Nico Dockx, liefhebber van archieven en data, kaapt de Languiprijs weg met een interdisciplinaire installatie die hij samen met Helena Sidiropoulos maakte. De archieven van het Paleis voor Schone Kunsten dienden als basismateriaal. ‘Van in het begin wilde ik een interdisciplinaire installatie ontwikkelen, die functioneert als een ontvankelijke interventie op het ‘geheugen’ van het Paleis, als instelling; ik wil de plasticiteit van het archief gebruiken om een projectie van beeldreeksen te maken.’
Fotografe Lara Mennes schoot de hoofdvogel af: de prijs-Crowet, ter waarde van 25 000 euro. Ze werkt rond herinnering en trok voor haar project in Bozar naar de mijncités rond Genk. ‘Via de sociale context van de vroegere mijnwerkerswijken liet ik me leiden naar de persoonlijke verhalen van de mensen die er wonen. Samen vormen ze een narratief over de sociale geschiedenis van de regio, de immigratie en de idealen waarop de wijken zijn gebouwd.’ De installatie vertelt die verhalen in woord en beeld.
Nog tot 13 september in het Paleis voor Schone Kunsten.
Ines Minten 