Ines Minten

De sculpturen van de jonge kunstenaar Nick Ervinck springen in het oog. Dat is wel het minste dat je ervan kunt zeggen. Ervinck is bezeten van de kruisbestuiving tussen het virtuele en het reële. Hij benut het bodemloze vat van mogelijkheden dat in de digitale technologie besloten ligt om geijkte kunstvormen en -technieken te herinterpreteren. Precies dat is volgens hem dé uitdaging van de hedendaagse beeldhouwkunst. Voor zijn eigen werk vertrekt Nick Ervinck altijd vanuit driedimensionale modellen in softwareprogramma’s, vervolgens schakelt hij over naar tastbare materie – de start van een continue wisselwerking tussen virtueel en reëel.

Een tijd terug nodigde oogarts Fernand De Wilde de kunstenaar uit om een sculptuur te ontwerpen voor de rotonde aan zijn woning in Sint-Martens-Latem. PRAHIARD wordt vandaag – 18 december – ingehuldigd.

Ook deze monumentale buitensculptuur is het resultaat van een digitaal ontwerpproces. “Maar niettemin ambachtelijk vervaardigd uit polyester”, zegt Nick Ervinck. “De basisvorm bestaat uit polyruthaanschuim dat ik handmatig uitgesneden heb. Daar bovenop zitten drie tot vier lagen met glasvezel versterkte polyester, die uitvoerig geschuurd en geplamuurd is. De afwerking gebeurde met verschillende lagen lakverf in het voor mijn werk typerende ‘signaalgeel’ (RAL 1003), dat ook gebruikt wordt in verkeerssignalisatie. Zo krijgt de uiteindelijke vorm een vloeibaar aandoende textuur die aanleunt bij die van het digitale ontwerp.”

Het is precies die voortdurende slingerbeweging tussen het reële en het virtuele die voor een interessante dynamiek zorgt in het werk van Nick Ervinck. Waar eerder (o.a. bij Michelangelo) het beeldhouwen werd gezien stelselmatige, subtractieve bevrijding van de figuur die verborgen ligt in het marmer, wordt de virtualiteit bij Ervinck een constructief principe of een kracht (Lat. virtus) op zich. Daarom kunnen we strikt genomen niet spreken van een sculptuur, maar eerder van een nieuw soort ‘plastiek ‘ die oprijst vanuit de digitale wereld.

PRAHIARD ligt grotendeels in dezelfde lijn van eerdere werken als NIEBLOY (2009), dat te zien was in Museum M te Leuven, of IKRAUSIM, een 3D-print. Historisch ent het werk zich bijvoorbeeld op het (latere) werk van beeldhouwer Henry Moore, waar een abstracte esthetiek en een herkenbare sensualiteit of intimiteit zich met elkaar verstrengelen. Ook het concept van ‘negatieve ruimte’, dat zo cruciaal is bij Moore, vind je terug in een werk als PRAHIARD. Het beeld lijkt een innige omhelzing van de lege tussenruimte, die zich zo transformeert tot een sculpturaal gegeven.

Meer?
www.nickervinck.com
Bron: persbericht
Foto’s: (c) Nick Ervinck.