Allerhande praktische bezwaren stonden haar creatieve carrière jaren in de weg. Maar begin dit jaar hakte Ilona Van den Bergh de knoop definitief door: “Andere keramisten die ik ken, verklaren me gek als ik zeg dat ik van mijn ontwerpen wil kunnen leven. Toch ga ik ervoor. Het is het juiste moment.” Op het ogenblik van ons gesprek is de ontwerpster overstelpt door het werk. Er is net een grote bestelling binnengelopen, waarvan ze de productie volledig zelf verzorgt. “Voorlopig ziet het er alvast goed uit”, besluit ze.
“Veertien jaar geleden ben ik afgestudeerd als keramist aan het IKA in Mechelen. Door een samenloop van omstandigheden ben ik er dan een hele tijd niet meer mee bezig geweest. Ik nam een vaste baan, maar na verloop van tijd voelde ik me daar niet langer prettig bij. Nochtans had ik een goed loon, veel vrijheid en fijne collega’s. Het bedrijf lag bovendien in een mooie en vlot bereikbare omgeving. Ik was echter op een punt in mijn leven gekomen waarop je de balans opmaakt, en de slotsom was dat ik mijn keramiek te erg miste. We verhuisden en in dit nieuwe huis heb ik een atelier kunnen inrichten. Zo ben ik stilaan begonnen met nieuwe ontwerpen maken, die vrij snel door de buitenwereld zijn opgepikt.”
“Ik heb in een ver verleden plastische opvoeding gestudeerd aan het regentaat. We kregen er veel verschillende disciplines aangereikt, en toen al had ik een voorliefde voor driedimensionale opdrachten. Jaren later ben ik dan aan een avondopleiding keramiek begonnen en dat beviel me enorm. Het is een heel direct medium: je pakt klei in je handen en je hebt onmiddellijk resultaat van wat je doet. Je moet natuurlijk de kunst beheersen om het idee dat je in je hoofd hebt, te vertalen naar een vorm, maar dat proces verloopt bij mij altijd heel organisch en vloeiend. Ik denk er meestal niet te veel over na: op de meest onverwachte momenten zie je iets voorbijkomen waarvan je in een flits weet wat je ermee kan doen. En dan ga je aan de slag.”
Lees het hele artikel.
Ines Minten 