REEKS De Standaard KOM IN MIJN KOT
‘Ik heb de luxe van veel ruimte’, zegt beeldend kunstenaar Nick Ervinck. ‘Toch heb ik altijd plaatsgebrek. Het ligt in mijn aard om grote sculpturen te maken.’
Nick Ervincks ruime atelier huist in een voormalige Renaultgarage in het West-Vlaamse Lichtervelde. ‘Hier ontvang ik groepen, curatoren en verzamelaars’, zegt hij over de ruimte die we eerst binnenwandelen en waar hij een piekfijne privégalerie heeft ingericht. ‘Hier krijg je direct een blik op mijn wereld. Ik vind er soms ook zelf inspiratie.’ Het typische geel waarvoor Ervinck bekendstaat, is niet meer alomtegenwoordig in dit kleine overzicht, maar het legt wel nog duidelijke accenten. Blikvanger is een grote vitrinekast: een rariteitenkabinet dat prima samenvat wie Nick Ervinck is als mens en kunstenaar. ‘Ik ben zo’n hamsteraar dat ik maar enkele lades hoefde open te trekken om de 700 objecten voor het kabinet bij elkaar te sprokkelen’, legt hij uit. ‘Op mijn tienerkamer stonden collecties potjes en vazen. Het was rommel, maar eigenlijk was ik tentoonstellingen aan het bouwen. Alleen besefte ik dat niet.’
In het kabinet ontmoet het werk van Ervinck dat van de Engelse beeldhouwer Henry Moore, ‘een kunstenaar die ik zie als een mentor die ik nooit zal kunnen ontmoeten’. Op de expo waarvoor Ervinck het kabinet maakte, bevatte het een aantal sculpturen van Moore. ‘Helaas waren dat bruiklenen, dus die heb ik moeten teruggeven’, grapt hij. Wat overblijft, zijn maar liefst 300 boeken over de Engelse kunstenaar, een aantal kleine werken van Ervinck en persoonlijke curiosa. ‘Wat oude legoblokken en autootjes’, wijst hij, ‘en het potje waarin ik mijn melktanden bewaar.’ Hij wijst een klein object aan dat iets weg heeft van een Afrikaans sculptuurtje. ‘Het was “maar” een glazuurtest, iets wat de meeste kunstenaars weggooien. Ik bewaarde het en zag het opeens anders: door het hier op een andere manier te presenteren werd het een volwaardige sculptuur. Nu heb ik er zelfs een 4,5 meter hoog beeld voor een tentoonstelling in Finland van gemaakt.’
Expo in pakken en kisten
In de opslagruimte achter de galerie liggen de vijftig werken voor de Finse tentoonstelling klaar, netjes verpakt in plastic en kisten. ‘De twee vrachtwagens die ze zouden vervoeren stonden voor de deur. We waren aan het inladen toen het telefoontje kwam dat ze leeg retour moesten: lockdown.’ Een schrijnende realiteit voor veel kunstenaars, beaamt Ervinck. ‘Ik heb het geluk dat enkele lopende tentoonstellingen zijn verlengd en dat alle nieuwe projecten uitgesteld zijn en niet geschrapt. Vanaf april volgend jaar ga ik niet weten waar eerst kijken, maar de vraag is wat het najaar brengt.’
Ines Minten 