REPORTAGE De Standaard MAURA OF DE ZEVEN MAGEN DER EENZAAMHEID
49 voorstellingen spelen in 7 dagen? Dimitri Leue doet het deze week met een herneming van zijn eerste voorstelling. Een stunt, maar vooral een genereuze en heerlijke hap theater.
Voorjaar 1996. Met zijn twee eindwerkstages achter de rug, had Dimitri Leue nog anderhalve maand tijd over voor hij echt van het Antwerpse Conservatorium zou afstuderen. ‘Dus besloot ik een monoloog te maken.’ In Maura of de zeven magen der eenzaamheid vertelt het personage Lander over zijn grote liefde en het even grote verdriet dat op die liefde volgt. ‘Dat stuk heeft me getekend als maker’, zegt Leue. Pijnlijk detail: geen enkel lid van de afstudeerjury kwam kijken. ‘Misschien kunnen er nu enkele komen’, zegt Leue lachend. ‘Maar punten hoef ik niet meer.’ Er kwam wel een andere jury, en die gaf hem een prijs voor jong talent. Het zelfvertrouwen kreeg een zetje, de maker was een feit.
Najaar 1996. In het publiek van het Leuvense Stuk (toen nog Stuc gespeld) zaten twee prille studentes taal- en letterkunde (toen nog Germaanse talen geheten). Compleet overdonderd zaten ze er. Nooit hadden ze zo mooi over overweldigende liefde en verwoestend verdriet horen spreken. Bij Shakespeare, ja, maar hier en nu? Ze proefden de woorden, geen één ging verloren. Zó, dachten ze, zoals die charmant ogende jonge acteur het vertelde, zo moest de liefde zijn. En zó, vonden ze, kon ook de taal zijn. In het stuk heet gesproken taal altijd ontoereikend, maar die avond kwam Dimitri Leue verdorie dicht in de buurt.
Zomer 2020. Dimitri Leue speelt Maura opnieuw. 49 keer in één week, in open lucht, voor 49 toeschouwers in een cirkel, elk covid-veilig in een eigen hok. Een stunt, geeft Leue toe, natuurlijk. ‘Ik ben een duursporter: ik loop en fiets graag lang. Zo zie ik dit ook: niet te snel gaan, je niet vergalopperen, het einde in zicht houden. En tegelijk helemaal in het moment zijn.’ Elke ochtend begint hij er om 9 uur aan, de laatste speelt hij om 21 uur. Leue beweegt zich in zeven cirkels, elk hoofdstuk brengt hem dichter bij de kern van zijn verhaal en zijn tragiek, zoals Dante in zijn hel. Letterlijk en figuurlijk draait het personage rondjes in zijn verdriet.
(…)
Maandag 13 juli 2020, 9 uur. Een van de twee studentes van toen is benieuwd hoe betrouwbaar haar herinnering is. Leue heeft zijn tekst lichtjes opgefrist en zo naar 2020 gebracht. Een juiste keuze. De concentrische opstelling met het publiek netjes op corona-afstand doet de tijdgeest vanzelf al mee resoneren. De stunt van de zeven voorstellingen per dag verdiept het concept en prikkelt de nieuwsgierigheid (hoe zou hij eraan toe zijn na pakweg nummer 39? Hoe anders zal die zijn?).
De tijd heeft voor wie toen schreef én voor wie toen keek lagen, bedenkingen en perspectieven toegevoegd. ‘Het is een ode aan de liefde en een waarschuwing voor het gevaar van liefdesverdriet, een rouwproces op het podium’, vindt Leue zelf. Allemaal waar. En toch is het opnieuw vooral de schoonheid van de taal die indruk maakt. Zo bol van Grote Emotie nadert ze soms het randje van te veel, maar tuimelt er net niet over. Zo weelderig en vol van goesting om toch maar accuraat te verwoorden wat je nauwelijks verwoorden kan: smullen blijft het.
Ines Minten 