REEKS De Standaard, BUITENKUNST
Wat kan of wil een kunstwerk op een begraafplaats vertellen? Hoe nestelt het zich in de sfeer van zo’n plek? ‘Memento is niet louter een sculptuur’, zegt kunstenaar Wesley Meuris. ‘Het is ook een plaats waar je alleen kunt zijn of net anderen kunt ontmoeten.’
Je loopt de centrale begraafplaats van Borgloon op en ziet Memento in de verte liggen, tussen de appelbomen. Groot, rond en wit wacht het werk je op aan het eind van het pad. Het is een stilteruimte in openlucht, vijf meter hoog en met een diameter van tien meter. De ruimte heeft twee doorgangen: de ene nodigt je uit om naar binnen te gaan, de andere geeft je een weids zicht op het glooiende Haspengouwse landschap. Hoewel ze gemaakt is van hard staal, draagt ze vooral elegantie en sereniteit uit. ‘Als je erin staat en omhoog kijkt, zie je de cirkel in zijn geheel. De open lucht wordt een beeld op zich.’
In dialoog
Memento staat nu acht jaar op de nieuwe begraafplaats. Er ontbrak daar iets, vonden velen. De nieuwe architectuur was te kil en afstandelijk. Waar kon je heen met je verdriet en al je gedachten? Er was een plek nodig waar mensen konden bezinnen, iets met een sereen, intiem en meditatief karakter. Spiritueel, maar niet op een enkele overtuiging gericht. Kunst kon wel eens het antwoord zijn. De Stad Borgloon nam bemiddelingsorganisatie De Nieuwe Opdrachtgevers onder de arm. Die luisterde naar de wensen, richtte een werkgroep van lokale betrokkenen op (met onder meer de pastoor, een begrafenisondernemer, meer en minder in kunst geïnteresseerde inwoners) en bracht die in contact met beeldend kunstenaar Wesley Meuris. Het werk zou in dialoog ontstaan. ‘Voor zo’n opdracht is dat belangrijk’, zegt Meuris. ‘Het kan je concept voeden. Ik zou het verschrikkelijk vinden om zomaar ergens een kunstwerk te droppen, al helemaal op een complexe plek zoals een begraafplaats.’
Ga door de betaalmuur van De Standaard en lees het hele artikel
Ines Minten 
Nu Renato nog.