ARTIKEL RandKrant Cultuur
In ‘U bent mijn moeder’ staat Sien Eggers alleen op het podium. Toch is het stuk geen monoloog. De actrice speelt een moeder met dementie én haar dochter, die haar bezoekt in het woonzorgcentrum waar ze verblijft.
‘Als er iets ergs gebeurt, kan humor je uit het slop trekken’, zegt Sien Eggers. En dat gaat ook op voor U bent mijn moeder, een voorstelling van HetGevolg, in regie van Stefan Perceval. ‘Over dementie kun je een voorstelling maken die zo zwaar is dat je het eerste kwartier niet overleeft’, vindt ze. ‘Maar U bent mijn moeder is een en al verwondering. Het is een verhaal van iedereen, herkenbaar en licht, en zo, zo mooi… Er zijn niet veel voorstellingen die zo in mijn hart zitten als deze.’
DUBBELROL
De voorstelling ging in première in 2005. ‘Stefan kwam me voor de rol vragen met een boeket bloemen en een fles wijn. Dat had ik nooit eerder meegemaakt.’ De actrice herinnert zich ook het repetitieproces als heel rustig en aangenaam. ‘Ik was eerst nogal van mijn melk’, bekent ze. Zo had Perceval vooraf niet expliciet vermeld dat Eggers beide rollen zou spelen. ‘Dus vroeg ze me op de eerste repetitiedag wie de rol van de dochter had gekregen’, vertelt hij. Eggers hoorde het in Keulen donderen: ‘Dat kan ik niet!’ riep ze uit. ‘Hoe kan ik twee dingen tegelijk doen?’ Maar enkele weken later schreven de kranten over de ‘verbijsterende’ transformatie van dochter naar moeder die ze in het stuk ten beste gaf.‘
‘Sien doet dat fantastisch’, vindt de regisseur. En zij repliceert: ‘Dat komt omdat hij het allemaal zo op zijn gemak aanpakte. Hij kwam dan vlak voor mij zitten, kijken en luisteren. Ik had nooit eerder een regisseur zo weten luisteren. Dat is een cadeau voor een acteur, echt hoor. Sta nu eens met je rug naar het publiek, zei hij. En doe het dan een keer. En opeens was het heel simpel. De moeder is wat frêler dan de dochter, haar skelet is al wat gekrompen, zoals dat gaat als je ouder wordt. En dus werd ik wat kleiner en fragieler, heel stillekes, nauwelijks merkbaar, maar opeens was ik de moeder.’
Ines Minten 