Recensie De Standaard
Even kunnen lachen met wat je ziet, ook al is het vanachter een masker. De werken in de tentoonstelling Commedia dell’arte zijn met dat doel gemaakt of gekozen. Een welkome verademing.
Er valt niet veel te lachen, zeker niet in de wereld van de kunst. ‘Wat kan ik daaraan veranderen?’ vroeg Mijlpaal-bezielster Lut Maris zich af. Ze had drie tentoonstellingen klaar voor opening, maar de eerste lockdown gooide roet in het eten. ‘En alle mensen die je sprak, klonken triest, bang of negatief.’ Ze besloot een expo te maken die de bezoeker zou opvrolijken. Maris polste bij verscheidene kunstenaars en tot haar verbazing stroomden de voorstellen binnen. ‘Sommige heb ik een halt moeten toeroepen’, lacht ze. ‘Het was alsof ze een solo-expo voorbereidden. Ik zag die enthousiaste reacties vooral als een bevestiging dat we nood hebben aan een glimlach.’
Die glimlach verschijnt zodra je de galerie binnenstapt. Bart Lens palmt een deel van de entree in met enkele uiterst lichtvoetige werken. S(h)it or do not s(h)it is een kruk gemaakt van drie omgekeerde wc-ontstoppers. Bustier speelt in op de trend van de naakte museumbezoeken. De houten muurmontage heeft iets van een omgekeerd wijwatervat, maar dient eigenlijk om de van borsten voorziene naakte bezoeker even op adem te laten komen. Het is bedacht als een grap, maar het is ook een prachtig staaltje houtbewerking.
Plezierschokje
Kunstenaar Ick Reuvis gaat verder op het humoristische elan. Hij legt een glazen zandlopertje plat, zet een lanterfantend miniatuurmensje op het smalle middendeel en noemt het werkje Out of office. Ook zijn WWW zet in op onmiddellijke herkenbaarheid. Reuvis bezet een kleine wereldbol met pionnen zodat die op een virus lijkt en zet het geheel onder een antieke glazen stolp. Ernaast plaatst hij een kleiner, zwevend stolpje met daarin een mannetje, de handen op de rug, kijkend naar de wereld-als-virus. Het mannetje blijkt een 3D-print van de kunstenaar zelf. Het werk is een perfecte, luchtige metafoor voor onze wereld vandaag. (…)
Commedia dell’arte serveert pret en schoonheid,
maar zelden zijn die vrijblijvend.
De titel zit de expo als gegoten. Ook de maatschappijkritiek waarvoor de commedia dell’arte berucht was, vind je erin terug. Neem nu Streetlife, een fotoreeks van de Nederlandse kunstenaar Rob Sweere, waarvan De Mijlpaal er enkele toont. De glimlach zit ’m in het goed gevonden concept. Sweere zocht op straat naar onkruid dat uit kieren en spleten groeit. Rond een plantje plaatst hij een kleine white box, zodat het een update krijgt van te verdelgen onding tot kunstwerkje. Ogenblikkelijk vertellende beelden verhalen over de natuur die altijd overwint, hoeveel beton en vuil je er ook overheen gooit. Streetlife is een ijzersterke fotografische reeks. De ogenschijnlijk losjes bijeengesprokkelde straatbeelden zijn uitermate secuur gekozen en in beeld gebracht. Straffe eenvoud.
Ga door de betaalmuur en lees het volledige artikel in De Standaard
Ines Minten 