REPORTAGE De Standaard
Na een complexe creatie en twee uitgestelde premières had Wim Vandekeybus het wel gehad met die hele corona. Maar voorstellingen kunnen niet zonder publiek. En dus gaat Hands do not touch your precious Me vanavond in première, live gestreamd vanuit de KVS.
De basisingrediënten voor de nieuwe voorstelling van Ultima Vez lagen op tafel. Acht dansers: present. Een samenwerking met de Franse beeldend kunstenaar en performer Olivier de Sagazan, muziek van componiste Charo Calvo, coproductie met de KVS, een oude Soemerische mythe als startschot. Check, check, check. Maar verder is niets gelopen zoals verwacht. De dansers stonden nog maar net op de repetitievloer of de eerste lockdown was een feit. Ondanks alles besloot Vandekeybus door te werken. De creatie volgde de grillen van het virus en de maatregelen ertegen. Repeteren met twee dansers hier, drie dansers daar, afstand houden, overleggen via mail en videocall. Complete chaos, zou je denken.
‘Uit die coronarepetities is één heel mooie scène overgebleven’, zegt de choreograaf. ‘Ik had een vechtscène nodig, maar de dansers moesten afstand houden. Ze reageren op elkaar, maar raken elkaar niet: geweldig!’
Enkele dagen geleden mocht deze gemondmaskerde, gehandgelde en sociaal gedistantieerde journalist even de zaal van de KVS in.‘Is everybody ready?’ roept Vandekeybus. Er volgt een collectieve ‘No!’ Dansers lopen nog snel heen en weer met kostuums en pruiken, een berg stoelen wordt uit elkaar gehaald en weer gestapeld. Intussen zit Olivier de Sagazan links op scène op een hoopje klei. ‘Dat is nog niets. Dat wordt tweehonderd kilo’, zegt Vandekeybus.
(…)
Ines Minten 