In het kraakverse nummer van Staalkaart, dat een week of twee geleden van de persen is gerold, open ik mijn artikel over Braakland/ZheBilding met deze waarachtige zinnen: ‘Dat het goed gaat met muziektheatergezelschap Braakland/ZheBilding staat buiten kijf. Het kreeg de afgelopen jaren twee keer de toneelschrijfprijs, werd officieel stadsgezelschap van Leuven, sleepte de cultuurprijs van de KULeuven in de wacht en zocht intussen gestaag voort naar het ideale evenwicht tussen muziek, tekst en spel.’ En op dat moment was nog niet eens bekend dat het gezelschap ook nog eens de prestigieuze Vlaamse Cultuurprijs Podiumkunsten in de wacht sleept.
Intussen denkt het gezelschap extra diep na over zijn naam. Bij zijn oprichting, nu meer dan tien jaar geleden, stelden de eerste Braaklanders tussen pot en pint vast dat hun hometown Leuven een behoorlijk bedroevend cultureel braakland was. Wél een opleiding theaterwetenschappen aan de universiteit, wél een praktijkinstelling als het Lemmensinstituut. Maar geen professioneel theatergezelschap. Daar kon aan gebouwd worden, vonden ze, en zo ontstond Braakland/ZheBilding. De jaren daarop bouwde het gezelschap vastberaden aan zijn geheel eigen theatertaal en zo raakte het braakland stilaan bebouwd. Kunnen ze zich anno 2011 dan nog wel Braakland noemen, vragen ze zich daar in Leuven af. We vernemen er ongetwijfeld meer over zodra de makers zijn uitgevierd. Want feest is het dubbel en dik: de champagne van de cultuurprijs is nauwelijks leeggetoost of ze kunnen zich al klaarmaken voor het officiële openingsweekend van OPEK, het Openbaar Entrepot voor de Kunsten (10 en 11 september). OPEK wordt een ontmoetingsplek voor kunst en talent waar zeven professionele culturele organisaties zullen samenhuizen.
In het openingsweekend valt er allerlei te beleven in OPEK. Neem dus zeker een kijkje in het programma. Eén van die dingen is de première van Luide muziek, een sociaal-artistiek project van BZB en De Figuranten uit Menen. Een fragment daarover uit het interview dat ik voor Staalkaart afnam van Adriaan Van Aken en Stijn Devillé, die het stuk samen regisseren:
Het is de eerste keer dat Braakland zich op het sociaal-artistieke spoor waagt en het gezelschap doet dat met evenveel enthousiasme als zenuwachtigheid. ‘Hein Mortier, het opperhoofd van De Figuranten, is een vroegere klasgenoot van ons’, zegt Adriaan Van Aken. ‘Hij had al eerder gepolst of we een samenwerking zagen zitten, maar tot nu hadden we nog geen geschikt project gevonden.’ Stijn Devillé: ‘Anderzijds zaten we met een ei. Sociaal-artistiek werk is Heins biotoop – hij heeft een natuurlijke slag om met jongeren met een kwetsbare achtergrond theaterprojecten op te zetten. Onze manier van theatermaken is helemaal anders… nogal saai, als je wil. We proberen met taal en muziek een heel fijne puzzel in elkaar te steken. Het is nauwgezet, geconcentreerd werk. En dus vreesden we een beetje dat we die jongeren onmogelijk konden boeien met onze manier van werken.’ Tot uit een heftige brainstorm het concept voor Luide muziek tevoorschijn kwam.
Sinds de productie Dansen drinken betalen uit 2006 speelde Adriaan Van Aken met het idee om ooit te onderzoeken welke impact luide muziek op acteurs heeft. ‘In die voorstelling komt een drietal echt luide, dynamische muziekmomenten voor, waar Sara (Vertongen, red.) heel hard in meegaat. Ook het effect op de zaal is altijd verrassend – zeker als je in klassieke theaterzalen speelt. Kun je een volledige voorstelling maken die zo ruw, dynamisch en gechargeerd is? Hoe lang hou je dat vol? Wat doet het met de spelers? Daar wil ik graag achter komen. En tijdens het gesprek met De Figuranten vonden we dan eindelijk de inhoud die erbij zou kunnen passen.’
(einde fragment)
Luide Muziek from DE FIGURANTEN on Vimeo.
Meer weten? Lees dan het artikel in Staalkaart en/of ga zelf naar de voorstelling kijken, natuurlijk…
Ines Minten 