Oktober 2012. Schuif mee aan aan de tekentafel van illustratrice An Candaele…
Enkele boekenrekken propvol boeken, een computertafel en voor het raam een reusachtige tekentafel met daarop een groot dienblad vol potten met penselen, potloden, pennen en stiften. Dat zijn de voornaamste ingrediënten van An Candaeles atelier in Tervuren. (…)
De illustratrice pakt een boek van haar rek: Springdag, waarvoor Anne Provoost de tekst heeft geschreven en dat verschenen is in februari 2012. ‘Dit is (…) een filosofisch getint boek voor mensen van 6 tot 100 jaar. Daarvoor heb ik onder meer met Photoshop gewerkt.’ Ze toont een hele hoop papiertjes met diverse motiefjes, structuren en kleuren. ‘Ik heb een hele databank van die dingen’, zegt ze. Ingescand in het computerprogramma Photoshop kun je er mee knutselen, schuiven en ze in laagjes leggen tot je figuren perfect zijn aangekleed en ingekleurd. ‘Het was chaotisch werken. Bovenop de papiertjes heb ik nog geschilderd met olieverf en pastel. Er zit krijt in, rietpen, ik heb gekrast en gescheurd… Het is een beetje zoals ik kook, een beetje van dit, nog iets van dat… wat heb ik hier nog… ?’
Hoeveel boeken ze al getekend heeft, kan An zelfs bij benadering niet zeggen. ‘Ik zou ze dringend eens moeten tellen.’ Maar wat ze het leukst vindt aan haar werk, weet ze heel precies te duiden. ‘Het mooiste is beginnen. Je krijgt de tekst van de auteur – vaak niet meer dan enkele A4’tjes – en je moet daar iets bijzonders mee doen. Ik werk dan al mijn huisgenoten de deur uit en teken, teken, teken. In dat stadium ben je nog niet bezig met het verhaal. Je ontwikkelt je personages (en dat) is echt zwoegen. Ik stel het ook lang uit. Je weet dat je je eraan moet zetten, je voelt het borrelen. Je bent nog met 100 andere dingen bezig, maar het verhaal sluimert al, je neemt het overal mee naartoe. Intussen pik je kleine dingen op: op school (ik geef les aan de academie van Overijse), in de supermarkt, in de file… Dat is de chemie die begint. En dan komt het er dus op aan te gaan zitten en te tekenen. Dat is een verrukkelijk moment. Al helemaal als je ’s avonds naar je werk van die dag kijkt en kunt zeggen: Yes! Ik zit op de goede weg!’
Het volledige artikel verscheen in RandKrant, oktober 2012.
Ines Minten 