De familie van Carlos Ramirez vluchtte voor het regime van de Chileense dictator Pinochet toen hij 10 jaar oud was. Twee jaar later besloot hij dat hij wou schilderen en hij trok naar een workshop van de eveneens Chileense schilder Kata Jorge Nunes in Brussel. ‘Het was een workshop voor volwassenen, dus ik kon daar eigenlijk niet terecht’, vertelt Ramirez. ‘Om me af te schepen gaf Nunes me zijn kaartje. Als ik echt wou schilderen, moest ik maar eens naar zijn atelier in Rotterdam komen en dan zou hij het me leren.’ De schilder had nooit gedacht dat een 12-jarige uit Brussel ook iets met die woorden zou doen. Maar dat was buiten de kleine Carlos gerekend. ‘Op een dag voelde ik me niet goed in mijn vel. Ik zei tegen mijn moeder dat ik een brood zou gaan kopen en ik liftte naar Rotterdam. Om twee uur ’s nachts belde ik bij Nunes aan. Voor schilderles.’ De oudere kunstenaar keek behoorlijk op van zijn nachtelijke bezoek. Hij belde onmiddellijk Ramirez’ ouders op en de volwassenen bereikten een akkoord. In de vakanties mocht Carlos naar Rotterdam om in het atelier van Nunes te schilderen. ‘Dat heb ik zo gedaan tot ik 18 was.’
Atelier-tuin
Het atelier van Carlos Ramirez is klein en staat volgestouwd met afgewerkte en half afgewerkte doeken, met verf, papier, penselen, een etsmachine… Waar moet de schilder staan om te werken? vragen we ons af terwijl we ons best doen om geen kunstwerken te vertrappelen. ‘Hier binnen maak ik veel etsen’, legt hij uit en hij toont een aantal kleine werken waarop vooral mythologische wezens figureren. ‘Schilderen doe ik als het mooi weer is. Dan gooi ik de deur van het atelier open en ik werk in de tuin, terwijl de kinderen buiten spelen.’ Hij demonstreert hoe dat in zijn werk gaat. ‘We hebben hier een mooie tuin met een prachtige boom in het midden – een heerlijke plek om te schilderen.’
Geen etiketten, graag
Ramirez toont een aantal van de werken in het atelier. Op veel ervan staan dieren, maar we komen ook menselijke figuren en fantasiewezens tegen, in felle kleuren en aardetinten. ‘Op basis van de dieren die ik schilder, heb ik het etiket ‘animalier’ opgeplakt gekregen. Maar ik hou niet van etiketten. Ik schilder meer dan dieren en als er een dier op mijn doeken staat, is het me niet om de kopie van die hond of dat schaap te doen. Het gaat me om de menselijke expressie, het moment.’ Dat Ramirez effectief niet onder één noemer te vatten is, bewijst zijn portfolio. Het bevat behalve schilderijen en etsen ook video-installaties, foto’s en muurschilderingen. ‘Ik verdiep me in de discipline waar ik op een gegeven moment het meest zin in heb’, zegt hij.
Het volledige artikel is verschenen in RandKrant, december 2012.
Ines Minten 